«Πετᾶξτε ἀπό µέσα σας τόν Παπαθεµελῆ. Ξεριζῶστε τήν πατριδοκαπηλία τοῦ Χριστό-δουλου. Καί ἐλᾶτε στή θέση τοῦ ξένου, τοῦ γείτονα, τοῦ Ἄλλου. Ἐλᾶτε στή θέση ἑνός Σκοπιανοῦ. Γεννήθηκε πρίν ἀπό σαράντα χρόνια σέ µιά µικρή χώρα µέ τό ὄνοµα Μακεδονία. Ἀναγνωρισµένη ἀπό ὅλους καί ἀπό τούς Ἕλληνες γείτονες. Καί ὄχι µόνο ἀναγνωρισµένη ἀπό τό 1949, ἀλλά διπλᾶ ἀνακηρυγµένη καί κυρίαρχη µέ τήν ὑπογραφή τῶν Εὐρωπαίων καί φυσικά τοῦ Ἕλληνα ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν. Μακεδόνας στή Μακεδονία τοῦ Τίτο, τοῦ ΟΗΕ µέ τή σφραγῖδα τοῦ ἐθνάρχη Καραµανλῆ καί µέ τή τζίφρα τοῦ Ἀντώνη Σαµαρᾶ. Ἐλᾶτε στή θέση του. Πῶς ἐσεῖς θά χαρακτηρίζατε ὅσους ἀπαιτοῦσαν νά ἀλλάξετε τό ὄνοµά σας; Παράφρονες, ἐκβιαστές, ἐχθρούς. Καί πῶς θά σᾶς φαινόταν ἄν ἡ µοίρα τῆς πατρίδας σας εἶχε γίνει κοµπολόι στά κέφια ἑνός κάποιου Νίµιτς; Ξέρω, ξέρω, µᾶς πονάει. Ἄς προσέχαµε σέ ποιούς πολιτικούς ἐναποθέτουµε τά ἱερά χώµατα αὐτῆς τῆς γῆς. Γιά νά µή λέµε διαρκῶς, στερνή µου γνώση νά σέ εἶχα πρῶτα!»
Τό ἐλεεινό αὐτό κείµενο φέρει - δυστυχῶς - τήν ὑπογραφή τοῦ Δηµήτρη Δανίκα. Καί λέµε δυστυχῶς γιατί πρόκειται γιά ἄνθρωπο εὐφυή καί σχολιογράφο καίριο. Φαίνεται ὅµως ὅτι ὁ ἀθηναϊσµός εἶναι πολύ βαρειά ἀρρώστεια καί ὁ ἀνθρώπινος ἐγκέφαλος, ὅσο καλές προδιαγραφές καί νά ἔχει, στό τέλος γίνεται νιανιά. Προσπερνᾶµε τό ὕφος κατά Παπαθεµελῆ καί Χριστόδουλου (ἀφοῦ κι ἐµεῖς µέ τέτοιο ὕφος γράφουµε γιά τούς ἐναντιόφρονες) καί τίς ἀνακρίβειες περί ἀναγνωρίσεων, γιά νά µείνουµε µονάχα σέ ζητήµατα λογικῆς συνέπειας. Δηλαδή, σύµφωνα µέ τή λογική Δανίκα, ὅταν ἕνας κλέψει τό σπίτι µας - π.χ. οἱ ἔποικοι στήν Κατεχόµενη Κύπρο - καί µεγαλώσει ἐκεῖ τό παιδί του, πάει, ἔκλεισε ἡ ὑπόθεση! Δέν δικαιοῦται ὁ νόµιµος ἰδιοκτήτης νά τοῦ καταστρέψει τήν ἡσυχία! Ὅσο γιά τίς εὐθῦνες τῶν πολιτικῶν µας κανείς δέν τίς ἀρνεῖται ἀλλά γιά νά εἴµαστε δίκαιοι δέν πρέπει νά ξεχνᾶµε καί τό πλαίσιο στό ὁποῖο λειτουργοῦσαν: Τό πρῶτον στήν ἐµφυλιόπληκτη Ἑλλάδα πού εἶχε ἁπλωµένο χέρι ζητιανιᾶς γιά βοήθεια ἀπό τούς ὑπερατλαντικούς πάτρωνες τοῦ Τίτο. Καί γιά τήν δεύτερη περίσταση κάθε λόγος περιττεύει. Τί θέλει δηλαδή ὁ Δανίκας, νά µᾶς πείσει γιά τό τί «προσέφερε» ὁ Μητσοτάκης στήν πατρίδα; Σιγά τό νέο! Ὅµως τοὐλάχιστον γιά τόν Σαµαρᾶ, πού παραιτήθηκε γιά τήν ὑπόθεση αὐτή, καλά θά ἦταν νά µετρίαζε λίγο τό πάθος του: δέν ξέρουµε κανέναν ἄλλον στή χώρα αὐτή πού νά ἐγκατέλειψε τέτοια θέση, ρίχνοντας µάλιστα καί τήν Κυβέρνηση πού τόν ἀνέδειξε…
Καταλαβαίνουµε ὅτι αὐτή ἡ παρασιτική µᾶζα τοῦ Αὐγείου πού µαζεύτηκε στήν Ἀττική σέ µερικούς προξενεῖ τέτοιαν ἀλλεργία ὥστε, βοηθούσης καί κάποιας «προοδευτικῆς» ἰδεολογίας, στρέφονται κατά παντός ἑλληνικοῦ. Ἔτσι, καθετί σχετικό µέ τά συµφέροντα τοῦ κρατιδίου µας προκαλεῖ µία αὐτόµατη ἀρνητική ἀντίδραση: πάντα εἶναι «δικές µας» οἱ εὐθῦνες, πάντα νά σκεφτόµαστε τό «δίκιο» τοῦ ἄλλου, κτλ.
Ὅµως ἄς γνωρίζει ὁ κάθε Δανίκας ὅτι πέρα ἀπό τόν κόσµο τῆς πρωτεύουσας χαβούζας - ὅπου κατά κανόνα τά πάντα εἶναι ἀβαρῆ καί εἰκονικά, µέ σοβαρότερο «διακύβευµα» τέτοιων ζητηµάτων τήν ἐπιβολή τῆς µιᾶς παρέας ἐπί τῆς ἄλλης - ὑπάρχει κι ἄλλη Ἑλλάδα. Στήν περιφέρεια (ναί, ἐκεῖ πού τά τριήµερα ἀναζητεῖ ὁ Ἀθηνέζος κάποια φυγή) δέν ὑπάρχουν µόνον ἄνθρωποι πού ἀναµασοῦν τά ἐµέσµατα τῶν ἀθηνοδιαύλων. Εἶναι κι ἄλλοι πού νοιάζονται γιά τήν οὐσία τῶν ἐξελίξεων, καθώς τούς ἀφοροῦν ἄλλωστε ἄµεσα. Προσωπικά χέστηκα ἄν φταίει ἡ Δεξιά πού πούλησε τό ζήτηµα ἤ τό ΠαΣοΚ πού δέν ἔπραξε τίποτε. Αὐτό πού προέχει τώρα δέν εἶναι ἡ ἀπόδοση εὐθυνῶν στούς «κακούς» ἤ εὐσήµων στούς «καλούς» γιά νά δικαιωθοῦµε τελικά ἐκεῖνοι πού «τά λέγανε», ἀλλά ἡ εὕρεση διεξόδου. Ἡ διάσωση τῆς µακεδονικῆς (κι αὔριο θρακικῆς) ψυχῆς µας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου