9 Φεβ 2009

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΝΗΜΗΣ

Ατυχές το σενάριο βάφτισης ως «Σεπτεμβριανών» των γεγονότων του 1990 στην πόλη μας


Ζωντανή σύνδεση με το κρατικό κανάλι TRT της Τουρκίας στην Άγκυρα, όπου στο στούντιο ήταν ο πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Γκαλήπ Γκαλήπ και ο ψευτομουφτής Ιμπράμ Σερήφ
Σε υποτονικό κλίμα κινήθηκε φέτος η εκδήλωση μνήμης των γεγονότων στην Κομοτηνή το 1990 στην αίθουσα της «Τούρκικης νεολαίας», αφού η συμμετοχή δεν ξεπέρασε τα 150 άτομα.

Παρόντες ο ψευτομουφτής Ξάνθης Αχμέτ Μετέ, που μαζί με τον Αχμέτ Φαΐκογλου ανέβασαν τους τόνους προφανώς για να δώσουν εξετάσεις, μάλλον όμως για 10 παρευρισκόμενους. Γιατί το σύνολο των μουσουλμάνων που βρέθηκαν στην εκδήλωση στα πηγαδάκια ανέφεραν ότι «φτάνει πια τα ίδια και τα ίδια και πάντοτε από τα γνωστά πρόσωπα».

Το παρόν στην εκδήλωση έδωσαν και ο αντινομάρχης Αχμέτ Δεβετζήογλου, ο πρόεδρος του συλλόγου επιστημόνων της μειονότητας Δυτικής Θράκης Αχμέτ Καρά, ο τέως πρόεδρος Τζεμήλ Καμπζά, ο δήμαρχος Αρριανών Χαλήλ Μεχμέτ, οι πρόεδροι Κέχρου και Οργάνης Καδήρ Χότζα και Μεχμέτ Εμίνογλου, ο νομαρχιακός σύμβουλος Κοτζά Μουμίν Ριτβά και δημοτικοί σύμβουλοι από τον Δήμο Φιλύρας.

Βέβαια οι ομιλητές στο σύνολό τους δεν ασχολήθηκαν τόσο με τα γεγονότα εκείνης της περιόδου, αλλά αναλώθηκαν σε ζητήματα που αποτελούν κατά την άποψή τους σημερινά προβλήματα, όπως η εκπαίδευση, τα βακούφια, οι διαχειριστικές επιτροπές, αλλά κυρίως το πρόβλημα των ιμάμηδων που διορίζονται πλέον από το ελληνικό κράτος.

Προσπάθησαν οι δύο κύριοι ομιλητές, ο κ. Μετέ και ο κ. Φαΐκογλου να δώσουν την αίσθηση ότι είναι προδοσία και αμαρτία να ευλογούνται οι απλοί μουσουλμάνοι από διορισμένους ιμάμηδες. Και μάλιστα προέτρεψαν τους παρευρισκόμενους να μην τους χαιρετάνε στο δρόμο. Ως υγιή φωνή μπορούμε να καταγράψουμε τον λόγο του πρώην βουλευτή της ΝΔ Ιλχάν Αχμέτ που ανέφερε ότι η μειονότητα εκπροσωπείται από το λαό της και όχι από λίγα πρόσωπα που έχουν ως τακτική τους να διαχωρίζουν και να σπιλώνουν άτομα χωρίς να εξυπηρετούν τα συμφέροντα της μειονότητας. Οι πολιτικές διχόνοιας και απαξίωσης δεν γίνονται πλέον δεκτές από την συντριπτική πλειοψηφία των μουσουλμάνων». Εξάλλου το θέμα του διορισμού από το κράτος των ιμάμηδων έχει λυθεί εδώ και χρόνια σε όλες τις χώρες, μουσουλμανικές ή μη και μόνο εδώ υπήρχε αυτό το σύστημα που επιμένουν να διατηρήσουν οι αυτόκλητοι ηγέτες της μειονότητας.

http://www.iskecemuftulugu.org/pictures/muftu_amete.jpg

Ένας άλλος συνομιλητής και παλιός πολιτευτής, ο Ισμαήλ Ροδοπλού, εκτός της κριτικής θεώρησε σκόπιμο να κινδυνολογήσει για μεγάλες κινητοποιήσεις που θα έχουμε στο μέλλον, αφού τίποτα από όσα περιμέναμε δεν βελτιώθηκε. Πάντως αισθητή ήταν η απουσία των δύο βουλευτών της μειονότητας Αχμέτ Χατζηοσμάν και Τσετίν Μάντατζη που σχολιάσθηκε από τους παρευρισκόμενους, αλλά σύμφωνα με πληροφορίες έπρεπε να βρίσκονται στην Βουλή.

Βέβαια όπως αναφέραμε και στο χθεσινό φύλλο, είχε στηθεί με αφορμή την χθεσινή ημέρα ολόκληρη εκπομπή στο κρατικό κανάλι TRT της Τουρκίας με ζωντανές συνδέσεις τόσο από την Κομοτηνή με τον Ιλχάν Ταχσίν, αλλά και ανταποκριτές από άλλες βαλκανικές χώρες που υπάρχουν μουσουλμάνοι. Παρόντες στο στούντιο του καναλιού στην Άγκυρα ο πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Γκαλήπ Γκαλήπ και ο ψευτομουφτής Ιμπράμ Σερήφ. Στόχος να παραλληλίζουν τα γεγονότα του 1990 στην Κομοτηνή με τα πογκρόμ κα τα επεισόδια του ’55 και του ’64 στην Κωνσταντινούπολη που έγιναν αφορμή να ξεριζωθούν χιλιάδες Έλληνες που ζούσαν στην Τουρκία.
Αλλά πρόκειται για ένα ατυχές σενάριο βάφτισης ως «Σεπτεμβριανών» τα γεγονότα στην πόλη μας που ουδεμία σχέση έχουν και είναι ως παρωνυχίδα στο σύνολο όλων αυτών που διαδραματίστηκαν στην Τουρκία και τα οποία φυσικά αποσιωπούνται πλήρως από τους εμπνευστές της όλης χθεσινής εθνικιστικής προπαγάνδας. Που ξεκίνησαν βέβαια με αφορμή το θάνατο ενός συμπολίτη μας, αλλά παρόλα αυτά οι οποιουδήποτε είδους ακραίες συμπεριφορές προφανώς είναι καταδικαστέες.

Πάντως οι εθνικιστικές κορώνες του κ. Φαΐκογλου «Ξύπνα παιδί των Τούρκων να δεις τι σε περιμένει στην δήθεν δημοκρατική χώρα» και ότι «μπορεί να υπάρξει νέα ανάγκη για άλλη 29η Ιανουαρίου», δεν έγιναν αποδεκτές από τους απλούς ακροατές, όσο και αν προσπάθησε να ανεβάσει τους τόνους, ανακηρύσσοντας ήρωες αυτούς που ξεσηκώθηκαν τόσο την 29η Ιανουαρίου του 1988 όταν βγήκε η απόφαση κατάργησης των συλλόγων με την επωνυμία «τουρκικός», όσο και για τα γεγονότα του 1990. Και βέβαια το μένος του ήταν μεγάλο που με χαρακτηρισμούς επιτέθηκε τόσο στον εκλεγμένο μουφτή, αλλά όσο και στις διαχειριστικές επιτροπές.

Κάποιοι επιμένουν βέβαια αλλά εις μάτην να βγάλουν τους «σκελετούς από τη ντουλάπα», αφού η πραγματικότητα πλέον της ισονομίας, ισοπολιτείας και των ίσων δικαιωμάτων σε μια ευρωπαϊκή χώρα καθιστά πρότυπο ειρηνικής συνύπαρξης στην περιοχή μας χριστιανούς και μουσουλμάνους. Και το αύριο ανήκει σε όλους που ειρηνικά μπορούν να προσφέρουν στον τόπο, στα παιδιά μας, στο μέλλον.

Δήμος Μπακιρτζάκης

ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ


Οι ελληνόφωνοι Πόντιοι στην Τουρκία

Διχασμένοι ανάμεσα στην αγάπη για τη μητρική τους γλώσσα και τους περιορισμούς της εθνοτικής τους ταυτότητας


Του Vahit Tursun*

Τον περασμένο Φεβρουάριο η τουρκική εφημερίδα «Ραντικάλ» δημοσίευσε ολοσέλιδο άρθρο του Vahit Tursun, ελληνόφωνου από την περιοχή Οφη Τραπεζούντας, με τίτλο «Τα Ρωμαίικα της Ανατολής πεθαίνουν». Το άρθρο αναφερόταν στο χωριό Οτσενα της Τραπεζούντας, όπου ένας πανάρχαιος πολιτισμός -ο ελληνικός- ψυχορραγεί και μία γλώσσα -η ελληνική- αργοσβήνει (αναδημοσιεύθηκε στην «Κ» της 4ης Μαρτίου 2007). Στις 11 Νοεμβρίου η εφημερίδα φιλοξένησε νέο άρθρο του Tursun, με τίτλο «Το τίμημα της γλώσσας», στο οποίο ο αρθρογράφος μιλάει για τα αισθήματα που προκαλεί το γεγονός, ότι έπρεπε από μικρός να καταπνίγει τη γλώσσα, που έμαθε, όπως και τα συναισθήματά του. Στην ουσία θίγει το θέμα των ελληνόφωνων μουσουλμάνων στην Τουρκία.

Για το θέμα ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης τονίζει: Η μετάβαση ελληνόφωνων ομάδων από το χριστιανικό θρησκευτικό σύστημα στο ισλαμικό, κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κατάκτησης, αποτελεί μέχρι σήμερα ένα θέμα άγνωστο για τη νεοελληνική επιστήμη. Το φαινόμενο αυτό είχε εμφανιστεί σ΄ ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο. Από την Κύπρο και την Πελοπόννησο έως την Hπειρο και τον Πόντο. Σήμερα, όμως, η δημόσια εμφάνιση όσων από τις ομάδες αυτές επιβιώνουν, διευρύνει το ερευνητικό ενδιαφέρον.

Η βιβλιογραφική και αρθρογραφική παρουσία των ελληνόφωνων ομάδων της Τουρκίας είναι πλέον γεγονός. Η αρχή έγινε πριν μερικά χρόνια με την Tanju Izbek, η οποία έλαβε το Βραβείο Ιπεκτσί για μια νουβέλα της στο κρητικό ιδίωμα, όπως αυτό μιλιέται σήμερα στην περιοχή της Gunda (τα παλιά Μοσχονήσια). Πιθανότατα, σύμφωνα με το τουρκικό περιοδικό Actuel, να υπήρχαν πολιτικές ομάδες στη βόρεια Τουρκία που δραστηριοποιούνταν, πριν από το πραξικόπημα του ’80, γύρω από τον πολιτισμό του Πόντου. Το 1996 εκδόθηκε στην Κωνσταντινούπολη, από τον εκδοτικό οίκο Belge, το κλασικό πλέον βιβλίο του Omer Asan, με τίτλο «Pontos Kulturu», δηλαδή «Ο πολιτισμός του Πόντου».


Σήμερα υπάρχουν τέσσερις ελληνόφωνες ομάδες στην Τουρκία: κρητική, ποντιακή, μακεδονική και κυπριακή. Κάθε μία απ’ αυτές έχει εξαιρετικό ιστορικό ενδιαφέρον. Η έκφραση των ομάδων αυτών είναι γεγονός ιδιαίτερης σημασίας, εφόσον αναδεικνύει μια άγνωστη πλευρά της σύγχρονης τουρκικής κοινωνίας που ολοένα γίνεται και περισσότερο σημαντική. Η δημόσια εμφάνιση των ομάδων αυτών δεν αφορά μόνο την τουρκική κοινωνία, η οποία συνειδητοποιεί αργά τον πολυεθνοτικό της χαρακτήρα, καθώς και τους εθνογενετικούς της μύθους. Αφορά παράλληλα και την ελληνική, γιατί της αποκαλύπτει τον τρόπο συγκρότησης των σύγχρονων εθνικών κρατών στην περιοχή μας και το αδιέξοδο των ενδιάμεσων ομάδων -γέννημα της ιστορίας- οι οποίες υποχρεώθηκαν να ενταχθούν στο κράτος που είχε ως ιδεολογικό υπόβαθρο, το δικό τους θρησκευτικό δόγμα.

Το τίμημα της γλώσσας άρχιζε από το σχολείο

Ελευθερία... Μια αίσθηση που είναι αδύνατο να την εξηγήσει κανείς. Ομως ο καθένας προσπαθεί να την περιγράψει χωρίς να την έχει κατανοήσει καλά. Είναι σαν τη φωτιά, που σε ζεσταίνει και σε καίει ανάλογα με τη χρήση της. Είναι σαν το ριπίδιο, που στη μία άκρη του βρίσκεται η στέρηση που δημιουργεί αγανάκτηση και στην άλλη η κατάχρηση που την υποδαυλίζει ολέθρια.

Ο Πλάτωνας λέει ότι: «Η πολύ ελευθερία στον άνθρωπο και το κράτος μετατρέπεται σε σκλαβιά». Ενώ ο Επίκτητος επαναστατεί κατά του ίδιου του θεού του, λέγοντας: «Μπορείτε να μου περάσετε δεσμά στα πόδια, αλλά όχι στην πίστη μου. Ούτε ο Δίας μπορεί να με νικήσει». Ετσι, επί χιλιάδες χρόνια συναντάμε το αίτημα της ελευθερίας στο γραπτό και προφορικό λόγο, στην ιστορία, στην ποίηση, στη φιλοσοφία, στις παροιμίες, στην κλαγγή των όπλων.

Για μένα η ελευθερία είναι δώρο της Φύσης, που όσο το μοιράζεσαι με τους άλλους, τόσο το χαίρεσαι και ο ίδιος. Οσο το στερείς από τους άλλους, τόσο το στερείσαι και εσύ. Η ανθρωπιά, η φιλία και η αδελφοσύνη μόνο κάτω από συνθήκες ελευθερίας μπορούν να επικρατήσουν. Αν και η ελευθερία πιάνεται και δεσμεύεται, πάλι ελεύθερο θα έρθει στον κόσμο, το κάθε παιδί που γεννιέται. Ετσι και εμείς, όπως όλα τα παιδιά, ελεύθεροι γεννηθήκαμε στο χωριό μας. Σε έναν πανέμορφο οικισμό πάνω στα βουνά. Ενας οικισμός που ανήκει στην κωμόπολη Κατωχώρι της Τραπεζούντας και λέγεται Οτσενα. Η μητρική μας γλώσσα δεν ήταν τουρκική. Τα ποντιακά είχαμε ως μητρική. Ρωμαίικα την ονομάζαμε εμείς.

Τα Ρωμαίικα ήταν για μας μέσον έκφρασης του φλερταρίσματος της αλληλεγγύης και βοήθειας, του χαμόγελου και της ευτυχίας. Ηταν δρόμος που μας οδηγούσε στην αγάπη και στον έρωτα. Για πρώτη φορά, στο δημοτικό σχολείο βιώσαμε το πρόβλημα με τη γλώσσα μας. Ο κάθε δάσκαλος που διοριζόταν στο σχολείο μας, απαγόρευε την ομιλία στη μητρική μας. Κάποτε μας εκφόβιζε και κάποτε μας έδερνε για να μη την μιλάμε. Ζητούσε να καταγγείλουμε αυτόν που μιλούσε Ρωμαίικα, αλλά δεν τον ακούγαμε. Συνεχίζαμε να αστειευόμαστε και να παίζουμε, να μαλώνουμε και να τα βρίσκουμε με τη μητρική μας γλώσσα. Με τον καιρό, αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε για τη μητρική μας γλώσσα. Ρωτούσαμε τους μεγάλους, τι γλώσσα μαθαίναμε και τι μιλούσαμε. Μάθαμε πως λεγόταν «Τούρκτσε» αυτή που μαθαίναμε και «Ρούμτζε» αυτή που μιλούσαμε. Ομως, στο ερώτημα γιατί μαθαίναμε ενώ μιλούσαμε άλλη γλώσσα, ποτέ δεν υπήρξε ικανοποιητική απάντηση. Αυτό που συχνά επαναφερόταν σαν απάντηση ήταν «με τα Ρωμαίικα άνθρωπος δεν γίνεσαι». Είναι άγνωστο αν μορφωθήκαμε και γίναμε άνθρωποι ή όχι, όμως τελειώνοντας το δημοτικό, γνωριστήκαμε με τα Τουρκικά.

Υποκρινόμενοι σαν χαμαιλέοντες

Μεγαλώνοντας αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε για τη μητρική μας γλώσσα και γενικά για την καταγωγή μας πιο επίμονα. Γιατί μιλούσαμε Ρωμαίικα, σε μία χώρα που μιλάνε Τουρκικά; Ολοένα ξεφύτρωναν στο νου μας διάφορες ερωτήσεις γύρω από το τι ήμασταν, ποιοι ήμασταν και ποιοι ήταν οι πρόγονοί μας. Ο καθένας προσπαθούσε να πει κάτι. Κάποιοι λέγανε αυτά που είχαν ακούσει από τους γονείς και τους παππούδες τους και κάποιοι βγάζανε τα δικά τους συμπεράσματα. Ομως, κάθε φορά που άνοιγε και έκλεινε το κεφάλαιο αυτό, καταλήγαμε σε μία εκτίμηση, πως πρέπει να έχουμε σχέση με τους Ρωμιούς και φυσικά με την Ελλάδα. Η πιο αναπάντητη ερώτηση που μας τυραννούσε ήταν: είμαστε τα εγγόνια των Ελλήνων, που εξισλαμίσθηκαν ή τα εγγόνια των Τούρκων που μάθανε τα Ρωμαίικα από Ελληνες. Τα παιδικά μας χρόνια πέρασαν με αυτές τις ερωτήσεις και με τις ανικανοποίητες απαντήσεις.

Πικρία

Με τη μητρική μας γλώσσα ζήσαμε προβλήματα και στην ξενιτιά που πήγαμε. Κάθε φορά που μαζευόμασταν και μιλούσαμε Ρωμαίικα με τους χωριανούς μας, η πρώτη ερώτηση αυτών που καταλάβαιναν ότι μιλάμε μία ξένη γλώσσα ήταν «τι γλώσσα μιλάτε;». Οταν τους απαντούσαμε «μιλάμε Ρωμαίικα», δεχόμασταν άλλες ερωτήσεις και διάφορες αντιδράσεις. Ετσι για πρώτη φορά, με τους ανθρώπους που συναντήσαμε στην ξενιτιά, αρχίσαμε πραγματικά να αισθανόμαστε την πικρία της μειονεκτικότητας. Κάθε φορά που γινότανε λόγος για τους Eλληνες, ο ισχυρισμός ότι «οι Ελληνες είναι λαός άναντρος και εχτρός» μας τραυμάτιζε ψυχολογικά. Πληγωνόμασταν με τη σκέψη ότι ο ισχυρισμός αυτός μπορεί να ισχύει και για μας, εφόσον μιλάμε, αν όχι την ίδια, μία άλλη διάλεκτο της ίδιας γλώσσας που μιλάνε και οι Ελληνες. Γι’ αυτό και με τον καιρό, αρχίσαμε να κρύβουμε την αλήθεια και κάθε φορά που μας ρωτούσανε για τη γλώσσα μας, λέγαμε ότι είναι Λαζικά. Γιατί, όταν τους λέγαμε πως είμαστε από τη Μαύρη Θάλασσα, νομίζοντας ότι είμαστε Λαζοί, χαιρόντουσαν.

Τα προβλήματα που ζούσαμε με τη μητρική μας γλώσσα, συμπληρώνονταν με τα έργα που παρακολουθούσαμε στην τηλεόραση. Οταν βλέπαμε έργα με θέμα πολέμους μεταξύ Βυζαντινών και Τούρκων, ή μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, εμείς πληγωνόμασταν. Διότι, όταν βλέπαμε την τραγικοκωμική κατάσταση των Ελλήνων στη σκηνή, ο νους μας μάς έφερνε στο δίλημμα να πάρουμε θέση: με σωστούς, τίμιους, ήρωες Τούρκους, ή με ανίκανους πολεμιστές, δολοπλόκους, ψεύτες και το χειρότερο, με «γκιαούρηδες» τους Ελληνες, όπως παρουσιάζονταν στο έργο. Ελα που η μητρική μας γλώσσα, δεν μας άφηνε. Ηταν εμπόδιο στο να διαλέξουμε μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων. Μέσα σε αυτό το δίλημμα, ζούσαμε ψυχικές καταστάσεις που ίσως δεν έχει ζήσει η ανθρωπότητα στην ιστορία της. Παρακολουθώντας το έργο, από τη μία υποστηρίζαμε τους ήρωες Τούρκους, από την άλλη μας βασάνιζε μια αίσθηση ανεξήγητης ενοχής. Για να κρύβουμε την κατάσταση μας αυτή, προσπαθούσαμε να δείξουμε περισσότερη χαρά στον ηρωισμό των Τούρκων, διαμορφώνοντας τους μυς του προσώπου μας διαφορετικά από αυτό που σηματοδοτούσε ο εγκέφαλός μας. Σε αυτή την επίδοσή μας, μπορούσαν να μας ζηλέψουν και οι χαμαιλέοντες.


Σήμερα

Στο σήμερα που φτάσαμε, ο Ελληνόφωνος πληθυσμός του Πόντου, που πιάστηκε στη μέγκενη ανάμεσα στην αγάπη προς τη μητρική του γλώσσα και σε μια καταραμένη ταυτότητα, αδυνατεί πια να αντεπεξέλθει. Ηδη αρκετοί συμπολίτες μας άρχισαν να μαθαίνουν Τουρκικά στα παιδιά τους από τη γέννησή τους. Ακόμη και τα ρατσιστικά λόγια, συνθήματα και οι εθνικιστικές προπαγάνδες που έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, κοντεύουν να σβήσουν από την ιστορία έναν ολόκληρο λαό, με έναν πανάρχαιο πολιτισμό. Το να εξαφανίζεται ένας πολιτισμός, ισούται με το να εξαφανίζεται ένας λαός. Ποιος θα πληρώσει μπροστά στην ιστορία γι’ αυτό το έγκλημα δεν ξέρω.

* Ο Vahit Tursu είναι ελληνόφωνος από την περιοχή Οφη Τραπεζούντας. Αυτό το άρθρο του δημοσιεύθηκε στη μεγάλης κυκλοφορίας κεντροαριστερή εφημερίδα της Τουρκίας Radikal, στις 11 Νοεμβρίου.

Έλληνες και Κύπριοι έχουν τα πιο πατριωτικά αισθήματα

Έλληνες και Κύπριοι μαθητές έχουν τα πιο πατριωτικά αισθήματα ανάμεσα σε νέους από 28 χώρες του πλανήτη, όπως προκύπτει από την έρευνα της Διεθνούς Ένωσης για την Αξιολόγηση της Εκπαίδευσης (ΙΕΑ) που πραγματοποιήθηκε σε 90.000 μαθητές, ηλικίας 14 ετών, σε 28 χώρες (ανάμεσά τους η Αυστραλία και οι ΗΠΑ).

Οι Έλληνες και οι Κύπριοι μαθητές εκφράζουν την πλέον θετική στάση απέναντι στο έθνος. Ακολουθούν οι Χιλιανοί και οι Πολωνοί.

Αχ, πατρίδα μου γλυκιά

«Να το ξεκαθαρίσουμε: άλλο πατριωτισμός και άλλο εθνικισμός», λέει ο κ. Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. «Ο πατριωτισμός είναι η αγάπη για την πατρίδα, η κοινότητα αξιών και αγώνων, η ιστορική μνήμη, η ιστορική διαδρομή. Αγαπώ την πατρίδα μου σημαίνει συνδέομαι με τον τόπο μου, με τη γη, με τον πολιτισμό της, με συγκεκριμένους κώδικες και σημεία αναφοράς που τη συνθέτουν, σημαίνει τιμώ τις ευκαιρίες που μου δίνει καθημερινά. Ο Ελύτης έγραφε από αγάπη για τη γη του. Ήταν εθνικιστής;».

Δεν έχουν όλοι την ίδια άποψη, όμως. Κατά τον κ. Αλέξη Ηρακλείδη, αναπληρωτή καθηγητή Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, «η πρωτιά των Ελλήνων στον πατριωτισμό οφείλεται στην ελληνική εκπαίδευση, στα ιστορικά βιβλία, τα οποία είναι έντονα ελληνοκεντρικά. Έτσι οι Έλληνες μαθητές είναι πεπεισμένοι ότι ανήκουν στον "περιούσιο λαό" που όλοι οι άλλοι λαοί ζηλεύουν και επιβουλεύονται».

«Εθνοκεντρική τάση»

Όπως τονίζει ο κ. Νίκος Δεμερτζής, καθηγητής στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών: «Η έννοια "έθνος" έχει διαφορετικό νόημα στην Αυστραλία (όπου ως "έθνος" νοείται η ποικιλομορφία εθνοτήτων και φυλών), στην Κύπρο και στην Ελλάδα. Εδώ επικρατεί ένας πολιτιστικός εθνικισμός, βάσει της εξίσωσης ορθόδοξος ίσον Έλληνας. Το υψηλό αυτό ποσοστό της εθνοκεντρικής τάσης δεν πρέπει να εκπλήσσει, μια και σε γενικές γραμμές η ιστορική και θρησκευτική παιδεία που δέχονται οι μαθητές, δεν έχει απαλλαγεί από τα παραδοσιακά στερεότυπα του αιώνιου χθες».

Ωστόσο, ο κ. Δημήτρης Χαραλάμπης, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, επισημαίνει πως «δεν είναι σαφές από την έρευνα το αν η ιδιαίτερα θετική αντίληψη που έχουμε για το έθνος είναι εθνοκεντρική ή όχι - δηλαδή, αν τη φορτίζουμε με πολιτισμική ανωτερότητα ή αν είναι αίσθημα περηφάνιας ενός κράτους-μέλους, πια, της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

Ο Παναγιώτης Ήφαιστος, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο, πιστεύει ότι «δεν πρέπει να λησμονούμε πως τα περίπου διακόσια έθνη-κράτη του πλανήτη δεν δημιουργήθηκαν τυχαία. Προέκυψαν έπειτα από μια αδυσώπητη αναμέτρηση κατά φασιστικών αξιώσεων. Η αξίωση ελευθερίας είναι ηθικά αμάχητη. Γι' αυτό το έθνος-κράτος είναι ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει μια κοινωνία και η φιλοπατρία απόδειξη πολιτικής ωριμότητας και πολιτικής ορθότητας».


Η ΕΡΕΥΝΑ ΕΓΙΝΕ ΤΟ 2008 .

Περί Έθνους, Λαού και Πατριωτισμού

Αγαπητέ Factorx,

Σε ευχαριστώ που φιλοξένησες στο σημείωμά μου της περασμένης Δευτέρας με τίτλο «Σε ιστορικό μεταίχμιο…»
Ανάμεσα στις αντιδράσεις, με έκπληξη διαπίστωσα ότι υπάρχουν άνθρωποι, που νομίζουν ότι είναι «προοδευτικοί», νομίζουν ότι είναι «δημοκράτες», αλλά δεν έχουν διαβάσει το Ελληνικό Σύνταγμα (!) - το οποίο, παρεμπιπτόντως, είναι από τα πιο προοδευτικά και δημοκρατικά στον κόσμο. Αμφισβητούν, λοιπόν, την έννοια του Έθνους, ενώ το Σύνταγμά μας είναι κατ’ εξοχήν εθνοκεντρικό - όπως άλλωστε και τα Συντάγματα των περισσότερων δημοκρατικών χωρών στον κόσμο.

Όμως δεν είναι μόνο ο «Λαός», ή η «λαϊκή θέληση», πηγή νομιμότητας μιας σύγχρονης δημοκρατίας. Είναι και το Έθνος - δηλαδή εκείνη η αίσθηση κοινότητας που μετατρέπει τον «πληθυσμό» μιας χώρας σε «λαό» ικανό να κυβερνηθεί δημοκρατικά. Τα δημοκρατικά συντάγματα δεν αντιπαραθέτουν τον «λαό» με το «έθνος». Γιατί αν το κάνουν αυτό, δεν θα καταργούν μόνο το «έθνος», αλλά και το «λαό». Αν καταργήσουν το έθνος, θα βρεθούν με πολλούς «λαούς» και πολλά «έθνη», που δεν θα θέλουν να ζήσουν μαζί.

Το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών (με το περιβόητο προοίμιο, «We the people..» - «Εμείς, ο Λαός (των ΗΠΑ)…») δεν περιείχε αρχικά την έννοια του έθνους, διότι στις αμερικανικές αποικίες δεν υπήρχε - τότε ακόμα - ένα σχηματισμένο έθνος. Η έλλειψη αυτή προκάλεσε σημαντικά προβλήματα, μέχρι που τα πράγματα οδηγήθηκαν σε εμφύλιο Πόλεμο (1861-65). Μετά τον Αμερικανικό Εμφύλιο, πρώτο το Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας μίλησε για «αμερικανικό Έθνος», στη συνέχεια, η νομοθεσία πολλαπλώς υιοθέτησε την έννοια του «αμερικανικού Έθνους», η αρχική Κοινοπολιτεία (διαφορετικών Πολιτειών) μετατράπηκε σε Ομοσπονδία (ενιαίας εθνικής κυριαρχίας). Έτσι, η αρχική έλλειψη (του Έθνους) αποκαταστάθηκε πλήρως. Αντίστοιχα συνέβησαν (χωρίς μεσολάβηση εμφυλίου) στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία.

Στα συντάγματα των πολυεθνικών κομμουνιστικών χωρών, η έννοια του έθνους υπήρχε σε πληθυντικό αριθμό (διαφορετικά έθνη) - με εξαίρεση την Κομμουνιστική Κίνα (όπου υπάρχει ρητώς) και την (μετακομμουνιστική) Βόρειο Κορέα, όπου υπάρχει καθ’ υπερβολήν, όπως και στο Κομμουνιστικό Βιετνάμ. Για να μη μιλήσουμε για σύγχρονες δημοκρατικές χώρες όπως η Γαλλία, η Βρετανία, η Γερμανία ή η Δανία, η Ελβετία, η Σουηδία και η Ιρλανδία, που τα συντάγματά τους είναι εξόχως εθνοκεντρικά. Η έννοια έθνος υπάρχει παντού με εξαίρεση το Λουξεμβούργο, το οποίο ουδέποτε υπήρξε έθνος.
Για να έλθουμε τώρα στα δικά μας, το ελληνικό Σύνταγμα προβλέπει ότι:

* Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους… (Άρθρο 1 παρ. 3)
* Κάθε Έλληνας που μπορεί να φέρει όπλα είναι υποχρεωμένος να συντελεί στην άμυνα της Πατρίδας…( Άρθρο 4 παρ.6)
* H παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική… την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης … (Άρθρο 16, παρ. 2)
* Οι Βουλευτές αντιπροσωπεύουν το Έθνος. (Άρθρο 51, παρ.2)
* Οι Βουλευτές (δίνουν όρκο δημόσια να είναι) «πιστοί στην Πατρίδα και το δημοκρατικό πολίτευμα… «. (Άρθρο 59, παρ.1) - Όχι τυχαία παρατίθενται οι λέξεις: πρώτα η Πατρίδα κι ύστερα το δημοκρατικό πολίτευμα.
* Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη Βία. (Τελευταίο) Άρθρο 120 παρ. 4)
Ο πατριωτισμός είναι λοιπόν τόσο άρρηκτα συνδεδεμένος με το πνεύμα και το γράμμα του Συντάγματός μας, ώστε στο ακροτελεύτιο άρθρο του εναποθέτει την τήρηση του ακριβώς σε αυτό το υπέρτατο χρέος: Στον πατριωτισμό.

Στην Ελλάδα - και όχι μόνο - ο πατριωτισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τη δημοκρατία:
-Οι Βενιζελικοί το 1916 ονόμασαν το Κίνημα τους «Εθνική Άμυνα» (εξ ού και «της Αμύνης τα παιδιά διώξανε το Βασιλιά…»).
- Οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης στη διάρκεια της Κατοχής τραγουδούσαν «εμπρός ΕΛΑΣ-ΕΛΑΣ για την Ελλάδα».
- Οι «Λαμπράκηδες», το 1965, κραύγαζαν ρυθμικά «1-1-4». Τι ήταν το 114; Το ακροτελεύτιο άρθρο του τότε Συντάγματος, που εναπέθετε - όπως και το αντίστοιχο τελευταίο άρθρο του σημερινού Συντάγματος (με αριθμό 120 πλέον) - «την τήρησή του «στον πατριωτισμό των Ελλήνων». Το πατριωτικό τους καθήκον επικαλούνταν τότε οι Λαμπράκηδες!
-Το «Πολυτεχνείο» του 1973 διακήρυσσε αγώνα για «εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία». Δηλαδή Πατρίδα και Δημοκρατία.
Μπορεί οι δικτάτορες να επικαλέστηκε το τρίπτυχο «Πατρίς-Θρησκεία- Οικογένεια», αλλά όσοι ξεσηκώθηκαν εναντίον τους δεν τους «χάρισαν» την Πατρίδα. Έκαναν αντίσταση, όχι κατά της «πατρίδας» που σφετεριζόταν η χούντα, αλλά κατά του τυραννικού καθεστώτος της. Οι μόνοι που ταύτισαν την Πατρίδα με τη χούντα είναι οι σημερινοί διώκτες του πατριωτισμού!
Μετά τους λαδέμπορους μαυραγορίτες της Κατοχής και τους λακέδες του Πιουριφόϊ τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, έχουμε τώρα τα… «καλόπαιδα» του Σόρρος. Κοινός παρανομαστής μεταξύ τους: όλοι τους μίσησαν την Ελλάδα, τη δημοκρατία και τον πατριωτισμό των Ελλήνων.

Τώρα που μέσα στην διεθνή κρίση - και εξ αιτίας της - όλοι ανακαλύπτουν ξανά το έθνος-κράτος κι όλοι επιστρέφουν σ’ αυτό, γιατί απέτυχαν τα σύμβολα της παγκοσμιοποίησης - οι διεθνείς οργανισμοί και οι διεθνείς αγορές - κάποιοι στην Ελλάδα εξακολουθούν να «πυροβολούν» τον πατριωτισμό. Κι έρχονται σε μετωπική σύγκρουση και με τη δημοκρατική παράδοση του παρελθόντος, αλλά και με τις ανάγκες του παρόντος και του μέλλοντος.
Είναι «παπαγάλοι» της - φθίνουσας - «παγκοσμιοποίησης»;
Απλώς δεν ξέρουν τι λένε
Ας το βρούνε μόνοι τους.
Πάντως, δεν έχουν καμία σχέση ούτε με την αριστερή παράδοση ούτε με την προοδευτικότητα.
Ν.Ζ.

ΑΠΟ ΤΟ ANTINEWS

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΠΑΡΑ ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΓΡΑΦΟΝΤΑ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΟΥΜΕ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ 3 ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ .

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ :

ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΤΕ ΝΑ ΦΩΝΑΞΕΤΕ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ , ΘΑ ΣΑΣ ΥΒΡΙΣΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΛΟΙΔΩΡΙΣΟΥΝ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΔΗΘΕΝ "ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΟΡΘΟΝ " ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΗΘΕΝ "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΤΗΤΑ" ΑΥΤΟΣΚΟΠΟ ΑΛΛΑ ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ ΟΤΙ ΑΥΤΟΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΟΙ ΧΑΜΕΝΟΙ ΜΙΑ ΠΟΥ "ΕΦΙΑΛΤΕΣ" ΥΠΗΡΞΑΝ ΠΟΛΛΟΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΒΙΩΝΕ ΚΑΙ ΕΠΙΒΙΩΝΕ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΥ ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΑΝΤΑ ΕΒΑΖΑΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΗΨΙΕΣ .

* Μια χώρα όπου ο πατριωτισμός χαλαρώνει, χάνει το συνεκτικό της ιστό. Δεν υπάρχει κοινό σημείο αναφοράς για όλους, δεν υπάρχει συναίνεση, οργιάζουν οι συντεχνίες και τα “διαπλεκόμενα”. Αμβλύνονται οι θεσμικές ισορροπίες του πολιτεύματος, και ακυρώνεται η δημοκρατία. Η εθνική συλλογικότητα είναι το κοινό πλαίσιο αναφοράς του δημοκρατικού παιγνιδιού. Όταν πάψει να υπάρχει κοινό πλαίσιο αναφοράς, τότε και το δημοκρατικό παιγνίδι εκφυλίζεται σε φατριαστικά φαινόμενα.

* Σε μια χώρα όπου χαλαρώνει ο πατριωτισμός, είναι εξαιρετικά δύσκολο να γίνουν μεταρρυθμίσεις και να αλλάξουν χρόνιες νοσηρές συμπεριφορές. Οι μεταρρυθμίσεις γίνονται εν ονόματι του δημοσίου συμφέροντος και του μέλλοντος της χώρας. Μια χώρα όπου έχει ατονήσει ο πατριωτισμός, δεν δίνει δεκάρα για το δημόσιο συμφέρον και για το συλλογικό της μέλλον. Για να αλλάξουν οι νοσηρές συμπεριφορές ενός λαού, πρέπει να πιστέψει σε κάτι ανώτερο, υπέρτερο και διαχρονικότερο από το εφήμερο και από το ατομικό
βόλεμα. Αν αυτό το ανώτερο, συλλογικότερο και διαχρονικότερο δεν είναι κάποια μορφή πατριωτισμού, τι άλλο θα μπορούσε να είναι;

Χρύσανθος Λαζαρίδης Περιοδικό Στρατηγική



Στα βιοχημικά εργοστάσια της Άγκυρας κατέληξαν Ελληνοκύπριοι αιχμάλωτοι


Η συγκλονιστική συνέντευξη Αμερικανού αναλυτή στον δημοσιογράφο Π. Κασιμάτη για τους αγνοούμενους

Ανατριχίλα προκαλούν οι αποκαλύψεις του Gregory Copley τύχη που είχαν οι αγνοούμενοι μετά την εισβολή του «Αττίλα» στο μαρτυρικό νησί

«Η Τουρκία δεν θα είχε κανέναν λόγο να κρατά στη ζωή αιχμαλώτους από το 1974 και όντως θα ήταν πολιτικά επικίνδυνο γι αυτή να το κάνει»


[kasimatispetros.jpg]


Η πολύκροτη υπόθεση των επιζώντων αγνοουμένων του «Αττίλα» μπορεί να μην περιγραφεί ποτέ σε όλης της την τραγική διάσταση, ωστόσο οι συγκλονιστικές αποκαλύψεις που αναφέρονται στο βιβλίο του δημοσιογράφου Πέτρου Κασιμάτη «13 Περιστέρια – οι επιζώντες αγνοούμενοι του “Ατίλα” και οι μυστικές αποστολές σωτηρίας τους» (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη) σοκάρουν. Περισσότερο φως όμως και ανατριχιαστικά στοιχεία για το δράμα των Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων, με ντοκουμέντα-σοκ, ρίχνει η επόμενη έκδοση του βιβλίου του δημοσιογράφου, η οποία κυκλοφορεί την επόμενη εβδομάδα.

[GregoryCopley.jpg]


Η ανατριχιαστική πληροφορία ότι οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριους αγνοούμενους από την εισβολή του «Αττίλα» ως πειραματόζωα στα μυστικά βιοχημικά εργοστάσια που διαθέτουν σε περιοχή έξω από την Άγκυρα και ελέγχονται απόλυτα από την ηγεσία των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων σοκάρει. Η πληροφορία αυτή περιλαμβάνεται σε έκθεση της Defense and Foreign Affairs Strategic Policy,την οποία υπογράφει ένας άνθρωπος που δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί: ο Αμερικανός αναλυτής Gregory Copley, υψηλόβαθμο στέλεχος του Κέντρου Αμυντικών Αναλύσεων των ΗΠΑ (με έδρα την Αλεξάνδρεια της Βιρτζίνια). Η συνέντευξη που έδωσε στον Πέτρο Κασιμάτη είναι ανατριχιαστική.

Έλληνες πολιτικοί γνωρίζουν αλλά δεν μιλούν



Π.Κ.: Στο βιβλίο μου «13 Περιστέρια – οι επιζώντες αγνοούμενοι του “Ατίλα” και οι μυστικές αποστολές σωτηρίας τους» παρέθεσα κάποια ντοκουμέντα για τους φυλακισμένους Ελληνοκύπριους και Ελλαδίτες στη στρατιωτική φυλακή της Ταξιαρχίας Καταδρομών στο Μπολού της Τουρκίας.

G.C.: Η 2η Ταξιαρχία Καταδρομών του τουρκικού Στρατού βρίσκεται κοντά στο Μπολού. Εκεί βρίσκονται επίσης στρατιωτικές φυλακές υψίστης ασφαλείας μαζί με τη στρατιωτική βάση και συνήθως σ’ αυτές τις εγκαταστάσεις εγκλείονται υψηλόβαθμοι Κούρδοι κρατούμενοι. Έχουμε πληροφορίες ότι σ’ αυτή τη φυλακή κρατήθηκαν Ελληνοκύπριοι και Ελλαδίτες.

Π.Κ.: Τα ντοκουμέντα αναφέρουν επίσης τη δολοφονία φυλακισμένων υπό κράτηση σε εγκαταστάσεις κοντά στο Ντενιζλί της Δυτικής Τουρκίας.

G.C.: Στην περιοχή της πόλης Ντενιζλί της Τουρκίας, όπου είναι εγκατεστημένη η 11η Ταξιαρχία Πεζικού, υπάρχει ένας αριθμός στρατιωτικών φυλακών, αλλά δεν είναι υψίστης ασφαλείας. Ωστόσο η τουρκική κυβέρνηση κρατά εκεί Κούρδους. Πράγματι, εκεί μεταφέρθηκαν Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι.

Π.Κ.: Στο βιβλίο μου μιλώ για τις προσπάθειες που έγιναν προκειμένου να απελευθερωθούν οι αιχμάλωτοι. Ένα συγκεκριμένο ντοκουμέντο αναφέρεται στην επιστολή «Τσακιρλού». Επίσης αναφέρω ότι οι Έλλαδίτες είχαν ζητήσει βοήθεια από τους Ισραηλινούς, οι οποίοι έχουν πολύ μεγάλη εμπειρία στην απελευθέρωση κρατουμένων. Έγινε μία αποστολή χωρίς αποτέλεσμα.

G.C.: Είναι εις γνώσιν μου ότι η Ελλάδα ζήτησε βοήθεια για μία αποστολή διάσωσης από τους Ισραηλινούς, αλλά δεν δόθηκε.


[mit.jpg]

Π.Κ.: Σε ένα άλλο εμπιστευτικό ντοκουμέντο αναφέρεται ότι στο Μπαλικεσίρ και στο Σιντιργκί ιδίως υπάρχει ένα αγρόκτημα που χρησιμοποιούνταν συνήθως ως κέντρο εκπαίδευσης της ΜΙΤ και ότι κρατήθηκαν εκεί Ελλαδίτες αιχμάλωτοι.


G.C.: Η ΜΙΤ έχει τέσσερα κέντρα εκπαίδευσης σε όλη την Τουρκία, στα οποία συμπεριλαμβάνονται οι εγκαταστάσεις στο Μπαλικεσίρ και στο Σιντιργκί. Είναι πιο πιθανό οι υψηλόβαθμοι αξιωματικοί-αιχμάλωτοι του ελληνικού και κυπριακού Στρατού να μεταφέρθηκαν εκεί για ανάκριση. Αλλά είναι γνωστό ότι κατά τη διάρκεια της εισβολής συνελήφθησαν από τους Τούρκους Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι αξιωματικοί των υπηρεσιών πληροφοριών και ότι υποβλήθηκαν σε ανάκριση από αξιωματικούς της ΜΙΤ. Κατά τη γνώμη μας, όμως, οι αγνοούμενοι Ελληνοκύπριοι και Ελλαδίτες δεν μεταφέρθηκαν σε αυτές τις εγκαταστάσεις εκπαίδευσης της ΜΙΤ.

[tsouderoybirginia.jpg]


Π.Κ.: Η πρώην υφυπουργός Εξωτερικών, αρμόδια για τις κυπριακές υποθέσεις, κυρία Βιργινία Τσουδερού, μου αποκάλυψε ότι υπάρχει ένας μικρός αριθμός αιχμαλώτων που είτε δέχτηκαν να προσηλυτιστούν στο Ισλάμ είτε διατηρήθηκαν εν ζωή για διάφορους λόγους. Η ίδια είχε προσπαθήσει πολύ να επιτύχει την επιστροφή του νεαρότερου προσώπου που συνελήφθη κατά τη διάρκεια της εισβολής, ενός πεντάχρονου αγοριού με το όνομα Χριστάκης Λοΐζου. Γνωρίζουν οι Έλληνες πολιτικοί κάτι γι αυτή τη περίπτωση;

G.C.: Η κυρία Βιργινία Τσουδερού είναι μια εξαιρετική προσωπικότητα και πολύ καλή πολιτικός. Γνωρίζω πως όταν ήταν υφυπουργός Εξωτερικών συνεργάστηκε πολύ με την ελληνική μυστική υπηρεσία και τον Στρατό. Γνωρίζω ότι είχε την πρωτοβουλία τουλάχιστον για τρεις ή τέσσερις επιχειρήσεις στην Αλβανία, στην Τουρκία και στη FYROM. Η κυρία Τσουδερού διατηρούσε στενές σχέσεις με τη Βρετανίδα πρωθυπουργό Μάργκαρετ Θάτσερ. Όπως είχε πει η ίδια, οι πληροφορίες που είχε για τους αγνοούμενους της δόθηκαν από πηγές στη Γερμανία. Το πιθανότερο είναι όμως να είχε πάρει πληροφορίες από τους Βρετανούς, αλλά εάν αυτό ισχύει, δεν ήθελε να το πει. Βεβαίως οι Βρετανοί ενδιαφέρονται πολύ για οτιδήποτε σχετίζεται με την Κύπρο.

Η κυρία Τσουδερού σε συνεργασία με τους Κυπρίους, είχε πληρώσει εκατομμύρια δολάρια σε ιδιωτικές βρετανικές εταιρείες ερευνών προκειμένου να διεξαγάγουν έρευνα για τους αγνοούμενους στην Τουρκία. Αυτό το γεγονός στηρίζει την άποψή μας ότι οι πληροφορίες προέρχονταν από το Ηνωμένο Βασίλειο. Φαίνεται βέβαιο ότι κάποιοι, ελάχιστοι, Έλληνες πολιτικοί γνωρίζουν όλα όσα σχετίζονται με το ζήτημα των αγνοουμένων, αλλά δεν μιλούν γι αυτό, δεδομένης της προφανούς ευαισθησίας του και του ότι θα μπορούσε να πυροδοτήσει περιφερειακές εντάσεις.


Π.Κ.: Άλλες πληροφορίες που αναφέρω είναι πω κάποιοι κρατούμενοι υποχρεώθηκαν να εργαστούν σε φυτείες ηρωίνης, σε ορυχεία ή να κάνουν καταναγκαστική εργασία.

G.C.: Στην Τουρκία η καλλιέργεια του οπίου δεν συνιστά εγκληματική πράξη, αλλά το ζήτημα των ναρκωτικών και της ηρωίνης είναι πολυσύνθετο. Ο τουρκικός Στρατός και η μυστική υπηρεσία υποστηρίζουν (σ.σ. την παραγωγή ναρκωτικών) και με τα χρήματα που παίρνουν μπορούν να διεξάγουν τις σκοτεινές επιχειρήσεις τους. Πιστεύουμε ότι δεν θα χρησιμοποιούσαν κανέναν εκτός των δικών τους συστημάτων για να εργαστεί σ’ αυτές τις περιοχές.

Πηγή:presstime

αρ.φυλ. 142

σελ.26


ΤΟ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ HELLENICREVENGE