O ευφυής κ. Αλέκος Αλαβάνος δυσκολεύεται να εγκαταλείψει καρέκλες. Με την μπλόφα της παραίτησης, για παράδειγμα, κατόρθωσε να αναβαπτιστεί στη θέση του προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ προτού συζητηθεί η ευθύνη την οποία φέρει για τη βαρύτατη στρατηγική ήττα του εν λόγω πολιτικού σχηματισμού! Οσο για την προεδρία του Συνασπισμού που «δώρισε» στον κ. Αλέξη Τσίπρα, ακόμη περιμένουμε να μάθουμε αν το μετάνιωσε...
Πολλοί υποστηρικτές του Συνασπισμού σαφώς το μετάνιωσαν. Η τοποθέτηση Τσίπρα στην ηγεσία του κόμματος ήταν ένα «αλαβανικό» πείραμα αμφιθεατρικού lifestyle, το οποίο παραλίγο να πετύχει.
Δεν ήταν η ιδεολογία που μέτρησε. Κανένας δεν ενδιαφέρεται να σκαλίσει την εξωτική ακροαριστερή πανίδα του ΣΥΡΙΖΑ πέραν των αριστερών αρχαιολόγων της πολιτικής, που έχουν λύσει το βιοποριστικό τους πρόβλημα αφού ελέω διαχρονικού ΠαΣοΚ βολεύτηκαν σε εξαιρετικές θέσεις στο Δημόσιο. Οι δημοσκοπήσεις «τρελάθηκαν» πέρυσι γιατί πολύ απλά ο κόσμος είδε στην τηλεόραση τον Τσίπρα και του άρεσε. Σύντομα όμως ίσχυσε αυτό που συχνά ισχύει με άλλα πρόσωπα της σοουμπίζ. Μόλις αρχίσουν να μιλούν, οι τηλεθεατές αλλάζουν κανάλι. Αν όμως ο Αλέξης είναι ο «Ρουβάς της Αριστεράς», ο Αλέκος είναι ο τελευταίος που δικαιούται να τον καταγγείλει. Ο Αλέκος δεν έχει πολιτικές διαφορές με τον Αλέξη, απλώς ανήκει στους κορυφαίους μιας γενιάς που γνωρίζει όταν μιλάει να μεταμφιέζει το απλοϊκό σε βαθυστόχαστο. Η ουσία παραμένει η ίδια. Οι δύο πολιτικοί είχαν την τύχη να μην αντιμετωπίσουν προβλήματα οικονομικής επιβίωσης με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αντιληφθούν σήμερα ότι ο αγώνας και η αγωνία των κατώτερων και των μεσαίων στρωμάτων για μια καλύτερη ζωή δεν ερμηνεύεται με αριστερισμούς και δεν αντιπροσωπεύεται με επαναστατικό αερόμπικ. «Κατανοώ τον νέο που σηκώνει μια πέτρα, αλλά δεν το κάνει εξ επαγγέλματος» δήλωσε ο κ. Αλαβάνος μέσα στο χάος του Δεκεμβρίου 2008.
Αν ήταν οικονομικά σκληραγωγημένος, δεν θα τον κατανοούσε τόσο εύκολα, ενώ αντίθετα θα γνώριζε λ.χ. ότι το «σύμφωνο σταθερότητας» είναι προϋπόθεση για το ευρώ και ότι χωρίς σύμφωνο και χωρίς ευρώ θα ζούσαμε μια προσωρινή φρενίτιδα εξωτερικού δανεισμού, την οποία θα ακολουθούσε γενικευμένη φτώχεια λόγω της εγγυημένης κατάρρευσης της δραχμής.
Ενδεικτικό της δυσκολίας του κ. Αλαβάνου να εγκαταλείπει καρέκλες είναι ένα περιστατικό του Ιουνίου 2003. Τότε ο κ. Κ. Σημίτης παρουσίαζε τα αποτελέσματα της ελληνικής προεδρίας στο Ευρωκοινοβούλιο. Στο τέλος της ομιλίας του όλοι οι ευρωβουλευτές, από όλες τις χώρες και από όλες τις πτέρυγες, σηκώθηκαν όρθιοι και τον χειροκρότησαν.
Ολοι, πλην του κ. Αλαβάνου, ο οποίος παρέμεινε ακίνητος στην καρέκλα του. Τότε, όπως και τώρα, απλώς δεν ήθελε να καταλάβει.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου