Στις 31 Ιουλίου 1920 (παλαιό ημερολόγιο) ο Ίων Δραγούμης συλλαμβάνεται και εκτελείται στο κέντρο της Αθήνας (επί της οδού Βασιλίσσης Σοφίας, απέναντι από το Χίλτον) από φανατικούς Βενιζελικούς. Μερικές ώρες νωρίτερα είχε γίνει γνωστή η δολοφονική απόπειρα εναντίον του Βενιζέλου στο Παρίσι που μόλις είχε υπογράψει τη Συνθήκη των Σεβρών. Τα πολιτικά πάθη άναψαν μονομιάς και το μένος των Βενιζελικών πλήρωσε η ευγενική ψυχή του Ίωνα Δραγούμη.
Ο Ιων ήταν βαθιά πατριώτης, αγνός πατριώτης, που δεν περιορίζονταν στα ευχολόγια και τη θεωρία, διότι κατά αυτόν τον τρόπο όλοι είναι πατριώτες. Ο πατριωτισμός του Ίωνα ήταν έμπρακτος και εκδηλωνόταν σε κάθε φάση της ζωής του. Το καλό της Ελλάδας και το θάρρος της γνώμης του τον έφερνε έτσι συχνά σε σύγκρουση με όλους, ακόμα και με τους δικούς του. Προείχε γι΄ αυτόν η Ιδέα της Πατρίδος και εθυσίαζε για αυτήν την Ιδέα αδίστακτα τα προσωπικά οφέλη.
"Τα πρόσωπα δεν παίζουν κανένα ρόλο όταν πρόκειται να σώσουμε την Πατρίδα" έλεγε πάντα, παραμένοντας στη γραμμή Μακρυγιάννη, που μιλούσε για το "εμείς" και όχι για το "εγώ". Έτσι ακόμα και στην Κορσική, που δεν έπαψε να εργάζεται και να προβληματίζεται για τα βάσανα της Ελλάδας - κι ας τον εξόρισαν- δεν έλεγε "έχω το πρόγραμμά μου το οποίον εγώ θα εφαρμόσω", αλλά "έχω τας ιδέας αυτάς και ελάτε να συνεργασθούμε δια να επιβάλωμεν, αν είναι ορθαί, την εφαρμογήν των"...
Και μιλώντας στους συνεξόριστους συντρόφους του, εξέθετε αυτές τις ιδέες του, τις οποίες πλαισίωνε πάντα με τα εθνικά όνειρα περί μίας Μεγάλης Ελλάδος, που να περιελάμβανε “την Βόρεια Ήπειρο με τον Αυλώνα, το αγαπημένο του Μοναστήρι, όπου διετέλεσε υποπρόξενος της Αθήνας, τις περιφέρειες Γευγελής- Δοϊράνης Στρωμνίτσης με σύνορα Δεμίρ-Καπού Μάλεσ, το Πετρίτσι, το Νευροκόπι και το θρυλικό Μελένοικο, όλη τη Θράκη με την Πρωτεύουσα του Έθνους την Πόλη, με τον Πόντο και την Μικράν Ασίαν μέχρι αυτής της Αλεξανδρέτας με την Κύπρο, δηλαδή Ελλάδα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ισχυράν και μεγάλην, παράγοντα σοβαρό προοόδου και πολιτισμού στην Ανατολή”!
Ο Ίων παρότι είχε ευρύτατη μόρφωση και εγνώριζε πολλές ξένες γλώσσες, εν τούτοις ήταν εχθρός της ξενομανίας αδυσώπητος. Και αλλοίμονον σε εκείνον που θα έπεφτε στην αντίληψή του να ρέπει προς κάτι ξενικόν, το οποίο δεν θα είχε σχέση με τις Εθνικές Παραδόσεις και τα ήθη και έθιμα τα Ελληνικά. Όταν πάλι άκουγε κανέναν να μεταχειρίζεται γαλλικές ή άλλες ξενικές φράσεις, έσπευδε να τον παρατηρήσει:
-Μα έχουμε Ελληνικάς λέξεις, φίλε μου...
Αυτό και μόνο δείχνει, πόσο επίκαιρος είναι ο Δραγούμης ακόμη και σήμερα. Πράγματι ανοίγει κανείς την τηλεόραση και νομίζει ότι βρίσκεται στην Αγγλία!.. Αυτός ο εξοργιστικός πηθικισμός, φοβάμαι ότι θα κάνει σε λίγα χρόνια τους πολιτικούς, να εκφωνούν προεκλογικούς λόγους στα Αγγλικά, όπως γίνεται σε αρκετές τριτοκοσμικές χώρες!..
Γι΄ αυτό και ο Δραγούμης ήταν εναντίον κάθε ανάμιξης ξένων στα εσωτερικά της Ελλάδας. Στα υπομνήματα διαμαρτυρίας που έστελνε από την Κορσική υποστήριζε με πάθος πως "δεν δύναται να νοηθεί Κράτος αυτοτελές και ανεξάρτητον όταν μία μερίς πολιτική προς επικράτησίν της καλεί τους ξένους εις βοήθειάν της"!
Το πόσο δίκιο είχε για αυτές του τις απόψεις, δε τον έμαθε ποτέ, γιατί απλούστατα δολοφονήθηκε! Η ανάμιξη των ξένων οδήγησε στον ξεριζωμό του Μικρασιατικού Ελληνισμού! Κάτι που ο Ίων δεν έζησε για να γευθεί. Φαίνεται τελικά ότι η Βυζαντινή Ιστορία δεν έλεγε σε κανέναν τίποτε, πλην του Ίωνα...
Αλλά και από την εξορία του δεν ησύχαζε ο Δραγούμης. Έστελνε επιστολές σε ξένες προσωπικότητες ώστε να επηρεάσει υπέρ των Ελληνικών Θέσεων τη στάση και τη σκέψη τους, κάτι που τον έκανε ακόμα πιο επικίνδυνο για τα "συμμαχικά" συμφέροντα., όπως τα υπομνήματα που έστειλε στους Πρωθυπουργούς Αγγλίας, Γαλλίας και Ιταλίας, στον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς και στον Κλεμανσώ, όπου αξίωνε "κατά το δόγμα των Εθνοτήτων" την εθνική δικαίωση του Μικρασιατικού Ελληνισμού και την πρόσδεσή του στον εθνικό κορμό, χωρίς να παραγνωρίζει τις άλλες εθνότητες.
Μπροστά του, ακόμη και από την πίκρα της εξορίας, είχε μονάχα την Ελλάδα και το όραμά του!..
Και από κει αδύνατον να ησυχάσει ο Ίων. Η πατρίδα και το συμφέρον της ήταν πολύ ψηλά, όπως φαίνεται πεντακάθαρα και από την παρακάτω επιστολή που έστειλε στον Μαλλώση στις 26 Ιουλίου 1919:
“...Ένα μόνο θέλω να πω γι΄ αυτούς (σ.σ. εννοεί αυτούς που δεν παλεύουν για το κοινό καλό επειδή έχουν...οικογενειακές υποχρεώσεις...).Ότι καμιά προστυχιά άλλων και καμμιά αναποδιά που συναντούμε στο δρόμο μας είτε από φίλους, είτε από εχθρούς, είτε από ξένους είτε από δικούς μας, δεν επιτρέπεται να μας κάμουν να "μουντζώσουμε πατρίδα κι εθνικές υποθέσεις" για την οικογένειά μας και τα μικροσυμφέροντάς μας. Να ξέρεις ότι πάντα καλύτερα κοιτάζει κανείς την οικογένειά του και τα συμφέροντά του, άμα κάνει εκείνο που πρέπει για την πατρίδα του και τις εθνικές υποθέσεις. Γίνεται οδηγός και φωτίζει και εμπνέει όλους τους τριγυρινούς του και υποτάζει τα συμφέροντά του σ΄ ένα γενικότερον συμφέρον και βρίσκει τη χαρά του μέσα στην αποστολή του αυτή, και η χαρά είναι το ανώτερο συμφέρον του.
Τελικά, επιστρέφει στην Αθήνα στις 8 Νοεμβρίου 1919, υποστηρίζοντας "όταν μιλάμε για τα εθνικά ωφελήματα δεν πρέπει να ζητάμε να μάθουμε ποιος τάκαμε, αλλά να εξετάζουμε πώς γίνανε"...
Στις 31 Ιουλίου στις 4 το απόγευμα, ο Ιων θα δολοφονηθεί από τους αντιπάλους του μέσα στην Ελληνική Πρωτεύουσα!.. Ευτυχώς για τον ίδιο δεν θα προλάβει να καταλάβει πόσο δίκιο είχε στις απόψεις του. Η Μικρασιατική Καταστροφή θα ήταν πιθανόν ο χειρότερος θάνατος για τον ίδιο. Ο Εθνικός Διχασμός θα δολοφονεί πάντα τους Έλληνες, θα σκοτώνει πάντα την Ελλάδα...
Εκεί τώρα πια, στην "εξορία" των Ουρανών, ο Ίων βουτάει ακούραστα το φτερό του σε μελάνι κόκκινο από το αίμα του και γράφει. Γράφει για την Κύπρο! Για τη συνεχή υποχωρητικότητά μας στο Αιγαίο! Για τις εθνικές ταπεινώσεις! Για τη Θράκη! Για αυτό που καίει εμάς τους Μακεδόνες που τόσο αγάπησε και τόσο αγωνίστηκε. Για την παραχάραξη και το ξεπούλημα της Μακεδονίας μας!
Ευτυχώς, ο Ιων έφυγε νωρίς...
«Οι Ελλαδίτες πολιτικοί κατάντησαν να συναντήσουν με το νου τους κράτος και έθνος ή καλλίτερα μη μπορώντας να φτάσουν στην γενικότητα του «έθνους» έκαμαν την ανικανότητά τους θεωρία. Το κράτος δεν ήταν πιο πρόσκαιρο, δεν είχε δημιουργηθεί για να περιμαζέψει το έθνος γύρω του δεν ήταν σταθμός παρά τέλος. Συνέβηκε τούτο το παράδοξο, τούτοι, οι εξωμερίτες, περίμεναν την Ελλάδα να τους γλιτώσει και η Ελλάδα περίμενε μήπως τύχη και σηκωθούν μοναχοί τους να γλιτώσουν τον εαυτό τους»
«Ο καθένας πρέπει να φαντάζεται πως αυτός πρέπει να σώσει το έθνος του. Πρέπει να φαντάζομαι πως από μένα μόνον εξαρτάται η σωτηρία του έθνους. Να μην κοιτάζω τι κάνουν οι άλλοι και να φαντάζομαι πως εγώ έχω το μεγάλο χρέος της σωτηρίας»
«Δουλεύω για τον Ελληνισμό. Δουλεύοντας για τον Ελληνισμό δουλεύω για τον εαυτό μου. Γιατί μήπως είμαι εγώ διαφορετικός από τον ελληνισμό μου;» , «Δεν δουλεύω την κυβέρνηση, δουλεύω για τον Ελληνισμό. Σιχαίνομαι την κυβέρνηση, δεν σιχαίνομαι τον Ελληνισμό. 'Αμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση πέφτω, σηκώνομαι όταν νοιώθω τον Ελληνισμό. Οι ενεργητικοί άνθρωποι δεν μπορεί παρά να είναι εθνικισταί»
Το 1904 σκοτώνεται ο γαμπρός και ίνδαλμα του Παύλος Μελάς. Γράφει στο «Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα» απευθυνόμενος στην Ελληνική νεολαία που καλούσε να ασχοληθεί με τα εθνικά θέματα «Φτάνουν πια οι Μάρτυρες. Χρειάζονται τώρα ήρωες. Γενείτε ήρωες. Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει»
«Το κράτος δεν έγινε για το κράτος. Είναι παιδί του έθνους, καρπός και γέννημά του. Ποιος είναι ο σκοπός και η αποστολή του έθνους; Ο Πολιτισμός! Να ένα έργο αληθινά ανθρώπινο. Να η δικαιολογία των εθνών, να πως τα έθνη είναι χρήσιμα για την ανθρωπότητα. Να πως είναι όμορφα τα έθνη και να που έσφαλε ο Μαρξ πολεμώντας τα έθνη».
«Δεν χρειάζεται η λέξη Έλληνες όταν όλοι οι άνθρωποι της γης γίνουν κοσμοπολίτες μίας απέραντης δημοκρατίας. Αν δεν θέλουμε να είμαστε διαφορετικοί από τους άλλους λαούς ας μην ονομαζόμαστε Έλληνες. Έλληνες, θα πει κάτι το ξεχωριστό, ομορφότερο».
«Τι θα πει ραγιάς; Ραγιάς είναι εκείνος που τρέμει από τον φόβο τον Τούρκο, που είναι σκλάβος του φόβου του, που θέλει να ζήσει όπως και να είναι. Που κάνει τον ψόφιο κοριό για να μην τον πατήσει κάποιος. Την ραγιαδοσύνη του την ονομάζει αναγκαία φρονιμάδα»
«Κανείς δεν μπορεί να είναι άνθρωπος ξεχνώντας την καταγωγή του. Να θυμάται από που βγήκε, που μεγάλωσε, ποιο έθνος τον ανέθρεψε»
"Θέλω να είμαι ωραίο δείγμα ανθρώπου Έλληνος. Να σκοπός μιας ζωής! Δουλεύοντας για τον Ελληνισμό, δουλεύω για τον εαυτό μου. Θέλω να ξοδέψω την ψυχή μου μέσα στο έθνος μου, σε μια αλληλεγγύη με τους ομοφύλους μου".
Τα γραπτά του Ίωνα Δραγούμη 100 χρόνια μετά ταιριάζουν απόλυτα στην σημερινή Ελληνική πραγματικότητα. Το κόμμα των πολιτικών κομμάτων ξεπουλάει σιγά – σιγά την Ελλάδα. Η σήψη κι διαφθορά κατακλύζουν την πολιτική ζωή του τόπου και οι Έλληνες διοχετεύουν την ενεργητικότητά τους σε λάθος κατεύθυνση. Δυστυχώς δεν υπάρχουν σήμερα Δραγούμηδες, στην πολιτική ζωή.
Υπάρχουν όμως ΕΛΛΗΝΕΣ, που έχουν ιερή υποχρέωση ν’ αφυπνίσουν τον Ελληνικό λαό και να τον οδηγήσουν στην κοσμοθεωρητική του προοπτική. Εμπρός λοιπόν ας ξεκινήσουμε έναν αγώνα, που θα οδηγήσει την Ελλάδα στην θέση που της αξίζει.
“Λευκή ας βαλθεί όπου έπεσες κολώνα
πως έπεσες γραφή να μην το λέει,
λευκή με της πατρίδας την εικόνα,
μόνο εκείνη ταιριάζει να σε κλαίει,
βουβή, μαρμαρωμένη να σε κλαίει”.
Κωστής Παλαμάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου