Αλαβάνος: Η καρικατούρα του Βοναπάρτη

Ο βοναπαρτισμός, μιλώντας με πολιτικούς όρους, αποτελεί το προϊόν ισορροπίας ανάμεσα σε αντίπαλες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις.

Έχουμε π.χ. βοναπαρτιστικές δικτατορίες (πολιτικές ή στρατιωτικές) όταν οι κοινωνικές αντιθέσεις έχουν οξυνθεί και ισορροπούν πολιτικά.

Δηλαδή κανένα από τα αντιμαχόμενα κοινωνικά και πολιτικά στρατόπεδα δεν μπορεί να επιβάλει «ομαλά» τη δική του λύση. Τότε ξεπετάγεται από το καθεστώς ένας «ισχυρός ανήρ» που επιβάλλει πραξικοπηματικά την πολιτική λύση των συμφερόντων του κεφαλαίου.

Αυτές οι βοναπαρτιστικές δικτατορίες διαφέρουν από τις φασιστικές δικτατορίες. Ο φασισμός δεν είναι πραξικόπημα που γεννάει η κοινωνική και πολιτική ισορροπία. Είναι μαζικό ψυχωτικό κίνημα που έρχεται για να σώσει το καταρρέον σύστημα και να καταστρέψει πλήρως το οργανωμένο εργατικό και λαϊκό κίνημα.

Οι Βοναπάρτες ηγέτες στα κόμματα έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά. Προβάλλουν ως «ισχυροί άνδρες» που ισορροπούν τις κοινωνικές και πολιτικές αντιθέσεις μέσα στα κόμματα. Αυτό προϋποθέτει ότι τα κόμματα αυτά έχουν μια ισχυρή λαϊκή δυναμική, είναι δηλαδή μαζικά και ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ πολυσελεκτικά. Η παλίρροια αυτής της μαζικής, λαϊκής δυναμικής τους και της κοινωνικής πολυσυλλεκτικότητας θα τα τίναζε στον αέρα, αν δεν υπήρχε ο ελέω λαού αρχηγός.

Αυθεντικό παράδειγμα ενός τέτοιου Βοναπάρτη ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου στην καταιγιστική συγκρότηση και ανάπτυξη του ΠΑΣΟΚ. Ήταν η ατομική προσφορά σε μια ομαδική ζήτηση. Ο κόμβος ισορροπίας, της συνέχειας και σταθερότητας της χειμαρρώδους έξαρσης του μικροαστικού ριζοσπαστισμού στην Ελλάδα.

Ο Αλαβάνος ήταν μια καρικατούρα Βοναπάρτη. Επεδίωξε να γίνει Βοναπάρτης σε ένα κόμμα με καμία δυναμική μέσα στο λαό, με καμία, πραγματικά ΜΑΖΙΚΗ, πολιτική και οργανωτική υπόσταση. Χωρίς οι κοινωνικές και πολιτικές αντιπαλότητες εντός του κόμματος, να έχουν ξεπηδήσει από μαζικά κινήματα και να έχουν ζυμωθεί και αναδειχθεί μέσα από αυτά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ένα αθροιστικό σύνολο ανεξάρτητων «τεμαχίων»: «ομάδων» και «φέουδων» χωρίς καμία επιρροή και δράση μέσα στο λαό, νεκρών και παρακμιακών ομάδων και ποικίλων «παραγόντων»-γραφειοκρατίσκων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα συνονθύλευμα διαφορετικών ιδεολογικών στοιχείων τα οποία δεν σφυρηλατήθηκαν πάνω σε ένα κοινό αμόνι πολιτικής δράσης. Ένα συνονθύλευμα κρουπούσκουλων που παρασιτούσαν ιδεολογικά, ένα συνονθύλευμα «ναυαγών» και καιροσκόπων, με όλες τις ασθένειες που όλα αυτά συνεπάγονται.

Αυτή η κομματική γελοιογραφία δεν μπορούσε παρά να αναδείξει και τον αντίστοιχο Βοναπάρτη, μια καρικατούρα Βοναπάρτη: Τον Αλαβάνο.

Ίσως να πίστεψε ο Αλαβάνος ότι μπορεί να μιμηθεί τον Ανδρέα ή και να γίνει Ανδρέας. Οι καρικατούρες είναι πάντα τα κακέκτυπα αντίγραφα των πρωτοτύπων: και σε ιδέες, και σε ηγετική ικανότητα και σε πολιτική και οργανωτική σκέψη.

Ο Αλαβάνος αποδείχτηκε ελάχιστος.

Ο Αλαβάνος, προϊόν αυτής της μίζερης και αποσυνθετικής κατάστασης, προσέλαβε τις κρίσεις παρακμής, σαν κρίσεις ακμής. Πίστεψε, όπως και το τέκνο του, ο Βρούτος (Τσίπρας) την απάτη των δημοσκοπήσεων και ένιωσε Ναπολέων. Θα μείνουν αξέχαστες οι σηκωμένες γροθιές των αλαζονικών λεονταρισμών του.

Ήταν τέτοια η μέθη και η ζάλη, αυτής της ναρκισσιστικής αλαζονείας τους, από τις δημοσκοπήσεις, που αποδείχτηκαν άνθρωποι που τους έλειπε και η στοιχειώδης πολιτική σκέψη: ότι δηλαδή αν η πολιτική σου δύναμη τριπλασιάζεται και πολλαπλασιάζεται με τέτοιους ρυθμούς, αυτό θα εκφραζόταν και σε κοινωνικό ορμητικό ρεύμα, σε ικανότητα να κινητοποιείς μαζικά λαϊκά στρώματα…

Ήρθε, όμως, η πραγματικότητα και τους προσγείωσε ανώμαλα, τους τιμώρησε τελεσίδικα. Και ο ηγέτης «Βοναπάρτης» το βάζει στα πόδια, γιατί δεν αντέχει ούτε την κατάρρευση, ούτε τις ευθύνες, ούτε την κριτική…

Και όλοι αναζητούν τις αιτίες, ΟΧΙ στις πολιτικές και οργανωτικές τους ιδέες, στη πρακτική τους (ιδέες και πρακτικές νοσηρής αποσύνθεσης), αλλά σε δυσλειτουργίες οργανωτίστικου χαρακτήρα και σε λάθη «επικοινωνιακά»!!!

Και εδώ αγνοούν το αριστερό αλφάβητο. Η οργάνωση είναι πολιτικό ζήτημα και αντανακλά ΠΑΝΤΑ το είδος των ιδεών μας.

Και ο οργανωτικός τύπος του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη όχι μόνο των νωθρών και διεστραμμένων πολιτικών του ιδεών, αλλά και της ολοκληρωτικής αποσύνθεσής του…

ΠΗΓΗ